Lucas (23) eerlijk over transgender-zijn

Transgenders, je hoort er de laatste jaren meer over. Maar wat is dat eigenlijk? En hoe gaat dat allemaal in z’n werk? Ik sprak met de 23-jarige Lucas, die al enkele jaren bezig is met de transitie van vrouw naar man.

Lucas, wat is voor jou transgender zijn?

“Voor mij is transgender zijn geboren worden in een lichaam waarin je je niet thuis voelt. Of je daar nu effectief iets aan doet of niet is afhankelijk per persoon. Er zijn mensen die een andere identiteit willen, maar lichamelijk niets veranderen, en er zijn er weer anderen die meerdere operaties ondergaan om te kunnen veranderen.”

Vanaf wanneer besefte je dat je een man wilde zijn?

“Vanaf toen ik jong was had ik al het gevoel dat ik anders was dan de rest. Ik droeg liever jongenskleren en speelde liever met jongensspeelgoed en ik voelde mij ook meer een jongen. Het fenomeen transgenders bestond toen al wel, maar daar werd in de omgeving vooral negatief over gesproken.

Vanaf dat ik in de puberteit terechtkwam, en mijn identiteit begon te ontwikkelen, keek ik ook meer naar andere mensen. En toen zag ik ook dat er meisjes waren die jongenskleren droegen en die werden ook normaal behandeld. Dus begon ik dat ook te doen. Maar na een tijd had ik ook het gevoel dat er meer speelde en dat andere kleding aandoen niet voldoende leek. Ik voelde mij erg slecht tijdens die periode. Toen ik iemand leerde kennen die veel over transgenders wist, besefte ik dat dat misschien wel de juiste oplossing kon zijn voor mij. En zo is de bal aan het rollen geraakt.”

Hoe gingen je familie en vrienden hiermee om?

“Het eerste wat ik heb gedaan (na heel lang nadenken) is het vertellen tegen 2 vriendinnen op school. Er viel een enorm gewicht van mijn schouders en ik besefte meer en meer dat ik er echt klaar voor was om lichamelijke veranderingen te ondergaan om te worden wie ik wilde zijn. De volgende tegen wie ik het heb verteld was mijn mama. Want toen ik uit de kast kwam en zei dat ik lesbisch was, reageerde zij daar ook heel goed op. Bij haar heb ik altijd al het gevoel gehad dat zij mij begrijpt en ze zag ook wel dat er iets speelde.

Mijn familie steunde mij in mijn keuzes en zelfs ‘ons bomma’ die in de 90 jaar oud is zei me dat ik moest doen waar ik me bij goed voelde. Ik heb wel veel geluk gehad dat ik nooit te maken heb gehad met negatieve ervaringen. Ik ben daar erg dankbaar voor.”

Hoe is de transitie bij jou verlopen?

“Ik was ongeveer 17 jaar oud toen ik begon na te denken over transgender zijn. Een jaar later startte ik de psychologische behandeling bij het ‘Genderteam’ in Gent. Na mijn eerste spuit schoten de veranderingen traag op gang, maar wat als eerste veranderde was mijn stem die begon te zakken.

Vervolgens zie je je gezicht en lichaamsbouw veranderen omdat mannen een andere vetverdeling hebben dan vrouwen. Ik kreeg spierballen zonder iets te doen en later ook lichaamsbeharing. Daar gaat heel veel tijd over heen, maar dan heb je ook genoeg tijd om jezelf aan te passen.

“Ze verwezen ook naar mij als een ‘hij’ in plaats van een ‘zij’ en dat gaf een echt ‘YES!’-gevoel.”

Toen ik 18 was, ben ik mijn identiteit als man gaan aannemen. Ik zocht naar een nieuwe naam op het internet en mensen begonnen mij ook zo te noemen. Ze verwezen ook naar mij als een ‘hij’ in plaats van een ‘zij’ en dat gaf een echt ‘YES!’-gevoel.”

Heb je ook al enkele operaties ondergaan?

“Ja, eerst heb ik een mastectomie gehad waarbij mijn borsten zijn weggehaald en een half jaar later een hysterectomie, waarbij mijn baarmoeder en eierstokken zijn verwijderd. Dat was toen nodig om het geslacht op mijn identiteitskaart aan te passen.

Ondertussen is dat zo niet meer. Maar ik heb dat ook voor mezelf gedaan. Ik had soms een periode dat ik krampen in mijn buik kreeg en bang was dat mijn maandstonden gingen doorkomen. Dat is natuurlijk de hel als jongen en nu moet ik mij daar geen zorgen meer over maken. Mentaal is dat ook gewoon beter voor mij, het idee dat zoiets typisch vrouwelijk weg is.”

Heb je nog operaties gepland staan?

“Na de 2 eerste operaties had ik er even genoeg van. Daar zat maar een half jaar tussen en er waren wat complicaties. Toen wist ik ook nog niet zeker of ik een penisreconstructie wilde hebben. Ik was ook bang dat er iets ging mislopen en ik misschien zelfs niet blij zou zijn met de resultaten.

Over de jaren heen ben ik er wel over beginnen nadenken. Ik ga wel naar het mannentoilet sinds ik mijn hormoonbehandeling ben gestart, maar het geeft me stress dat ik geen urinoir kan gebruiken. Want weet je, het voelt nog niet volledig voor mij. Ik heb toen een afspraak gemaakt met de plastische chirurg om meer informatie te krijgen over een penisreconstructie en dat heeft mij wel gerustgesteld. De operatie staat nu ingepland voor binnen 2 jaar, wanneer ik afgestudeerd ben. Perfecte timing, dus.”

Zijn er platformen waar je terechtkan?

“Er zijn verschillende spreekgroepen voor transgenders, zoals in Hasselt en Leuven waar je andere mensen die transgender zijn kan ontmoeten. Ik zocht vroeger op YouTube naar video’s van andere mensen om te kijken hoe zij ermee omgaan en naar transitievideo’s. Er is ook een website www.transgenderinfo.be waar je erg veel informatie voor transgenders kan terugvinden.”

Heb je het gevoel dat je wordt geaccepteerd door de maatschappij?

“Ik heb nog geen slechte reacties gekregen vanuit mijn omgeving. Ik voel me wel comfortabel en geaccepteerd, maar ik weet ook dat niet iedereen in de maatschappij daar op dezelfde manier over denkt als ik. Iedereen mag zijn eigen mening hebben, zolang je elkaar maar met respect behandelt.

Ik ben ook niet bang om open te zijn, want anders heb ik het gevoel dat ik iets aan het verbergen ben. Het is ook geen dagdagelijks onderwerp en dat blijft ook ergens onbekend voor mensen. Maar het geeft ook een verschil over hoe je er zelf mee om gaat. Als je zelf doet alsof dat normaal is, geeft dat ook een beeld dat het normaal is.”