Alleenstaanden zullen het zonder twijfel beamen: het leven is duurder als single. Zélfs met een degelijk loon is het als single moeilijk geworden om nog iets te kunnen sparen. Nochtans bestaat 1 op 3 van Belgische gezinnen slechts uit één persoon. Is het dan niet raar dat deze mensen het zo moeilijk hebben? Waarom draagt één paar schouders nog steeds een veel grotere last?

De koopkrachtbarometer liegt er niet om. Liefst 59 procent van de alleenwonende Belgen tussen de 25 en 36 geeft aan dat het in 2018 ‘zeer moeilijk’ tot ‘onmogelijk’ was om te sparen. Alleen wonen is een kostelijke zaak. Vaste kosten zoals huur, telecom of energie bedragen maandelijks al snel 1.300 euro. Voor werkende twintigers of jonge dertigers is dit vaak een grote hap van hun maandloon. Het loon mag dan wel met de tijd een beetje stijgen, het leven wordt steevast ook duurder. 

Hoe komt dat?

Ons belastingssysteem is gewoonweg niet ontworpen voor singles. Uit OESO-cijfers blijkt dat Belgische alleenwoner zonder kinderen de zwaarst belaste categorie in West-Europa is. Hij of zij staat maar liefst 56 à 60 procent van het brutoloon af. In onze maatschappij word je dus bijna verplicht om een paar te zijn want zo wat alles is er naar geregeld. Om maar enkele simpele voorbeelden te geven: kippenfilets zitten meestal per 2 of 3 verpakt, huurprijzen in de steden zijn enorm hoog om alleen te dragen, … .

Beterschap?

Ik hoor u al denken: ‘Wat kunnen wij hier aan doen?’. Als burger kunnen we dit niet direct oplossen. We hebben ons te schikken naar de wetten die worden opgesteld door onze politici. Het is dus vooral aan hen om komaf te maken met dit discriminerende belastingssysteem. Een aantal politici zijn zich er al van bewust dat het beter kan. In Mechelen krijgen mensen die alleen wonen bijvoorbeeld al een compensatie voor hun kleinere afvalberg. Een eerste stap maar het kan ambitieuzer. Niet?