Tussen de kangoeroes te horen krijgen dat je jezelf mag rekenen tot de club van kankerpatiënten. Het overkwam Pieter, een 28-jarige grafisch ontwerper uit Opglabeek. Hoe voelt het om op jonge leeftijd geconfronteerd te worden zo’n tegenslag? Is er een leven van voor en na? Speciaal voor de dag tegen kanker vertelt Pieter zijn verhaal

Wanneer vernam je dat je kanker had? 

In 2015, ik was toen 24 en op working holiday in Australië. Ik was toen 7 maanden daar en had al langer last van pijn in mijn knie. Tijdens mijn reis verergerde de pijn tot ik op een punt kwam dat ik bijna niet meer op mijn been kon staan en besliste naar een spoedafdeling te gaan. Daar ontdekte een dokter dat het om botkanker ging ter hoogte van de knie.

Hoe kwam het nieuws binnen? 

Ik kan me nog herinneren dat ik dacht ‘Lap, wat hebt ge nu weer aan de hand?’. Ik kon niet zo direct de ernst van de situatie inschatten. Ik was jong, had de tijd van mijn leven en zoveel plannen. Aan kanker had ik gewoon nog nooit gedacht. Het nieuws is pas echt tot mij doorgedrongen toen ik mijn ouders opbelde en hen moest vertellen wat er aan de hand was. Daarna volgde wel een emotionele periode. Ik was alleen in een vreemd land. Die afstand maakte het er natuurlijk niet gemakkelijker op. 

Waren de vooruitzichten op dat moment goed?

Daar werd eigenlijk niet echt over gebabbeld. De dokters waren heel ‘hands-on’. De specialist vertelde me wat er concreet ging gebeuren en voor de rest heb ik me daar niet te veel vragen bij gesteld. De chemotherapie en de operatie waarbij ik een nieuwe knieprothese kreeg waren zwaar. Ook de revalidatie heeft enorm lang geduurd. Ondanks de ernst van de situatie had ik het gevoel dat het goed zou komen en daar heb ik me ook aan opgetrokken. 

Hoe gaat het op dit moment met jou?

Kort na mijn revalidatie kreeg ik een jobaanbieding als grafisch vormgever. Weliswaar deeltijds want fulltime werken zou te zwaar zijn geweest op dat moment. Op dit moment werk ik nog steeds parttime maar dat geeft me de ruimte om op zelfstandige basis iets uit te bouwen rond mijn passie voor fotografie. Ik ben al langer bezig met autofotografie en ik voel dat de tijd rijp is om er professioneel mee aan de slag te gaan. Het voordeel is dat ik dan ook deels mijn eigen baas ben. Ik kan mijn werk dan plannen naar hoe ik me voel. Het gebeurt nog wel dat ik een mindere dag heb. 

Heeft die periode op een positieve manier zijn sporen achtergelaten op jou?

Mijn doorzettingsvermogen is er wel beter op geworden. Ik geef denk ik minder snel op in vergelijking met vroeger. Toch denk ik dat ik nog dezelfde Pieter ben van vroeger. Net zoals toen probeer ik vooral down to earth te blijven. Ik besef nu wel pas hoe kort het leven kan zijn. Ik heb me dan ook voorgenomen om zoveel mogelijk te doen wat ik graag doe. Dat hoeven geen spectaculaire dingen te zijn. Ik hanteer geen bucketlist maar laat de dingen eerder op mij afkomen. Als ik iets graag wil doen, dan doe ik dat gewoon. Ik leef volgens het moto: Just do it & don’t forget to enjoy the moment! 🙂